این مقاله یک هفته پیش از آغاز تظاهرات دانشجویان در سایت خبری و فرهنگی ترکمنصحرا انتشار یافت و از آنجا که دانشجویان بار دیگر سکوت را شکسته و دست به اعتراضات گسترده می زنند ترجیح دادیم مقاله را بار دیگر در تیتر اخبار بگنجانیم.

سایت خبری و فرهنگی ترکمنصحرا

http://www.turkmensahra.org/

شیرمحمدی

shirmohammadi@web.de

از جنبش دانشجوئی ملل ساکن کشور باید حمایت کرد

دانشجویان در هر کشوری نقش روشنگرانه، پیشتاز و مترقی دارند. آنها نسل فداکار و از خود گذشته ای هستند که با صداقت و شور و عشق فراوان به پیشرفت هر جامعه ای کمک می کنند. در جامعه کثیرالملله ایران نیز این دانشجویان هستند که نیروی بالنده و جوان کشور را تشکیل می دهند و خواست های عمومی را طرح می کنند.

آنها اکنون به این نتیجه رسیدند که اصلاح طلبان و دوم خردادی ها آزادی را فقط برای خودی ها می خواهند. چگونه است که در نشریاتشان از گفتگوی فرهنگ ها صحبت می کنند ولی مانع رشد فرهنگ های غیر فارس کشورمان می شوند. اصلاح طلبان حاکم حتی یکبار در اعتراضات خود از حقوق اقوم و یا ملل ساکن کشور دفاع نکرده اند. در راستای مبارزه دانشجوئی و گشایش فضای کشور طرح و بیان خواست ها ی ملی افزایش خواهد یافت.

دانشجویان نه برای چاپ یک نشریه در درون دانشگاه ، بلکه آزادای همه ایران را می طلبند وآنچه که تا به امروز بود یعنی آزادی برای تهران، آزادی برای اصلاح طلبان، آزادی برای دوم خردادی ها را دیگر نمی پذیرند و دیگر توجیهاتی مثل آزادای برای ملیت ها به معنی تجزیه است و آزادی برای ملیت ها باید پس از دسترسی به دمکراسی امکانپذیر است دیگر آنها را اقناع نمی کند و به درستی دریافته اند که دمکراسی و حقوق ملی دو روی یک سکه و جدا کردن آن به معنای ناآشنائی با واقیت های جامعه است.

معیارآزادی برای خلق های ساکن کشور پذیرفتن آزادی آنها و برسمیت شناختن حقوق ملی و برابر حقوق شمردن ملیت های ساکن کشور است. جنبش دانشجوئی ملل ساکن کشور به عنوان بخشی از جنبش دانشجوئی کل کشور بایستی همگام ولی با حفظ ویژگی های ملی خود در مبارزه شرکت کنند و آنها بایستی خواست ها ی ملی را یکی از درخواست های تفکیک ناپذیر جنبش دانشجوئی اعلام کنند. جنبش دانشجوئی سرتاسری بایستی رفع ستم ملی در کشور را نیز یکی از خواست های عمده دانشجویان قرار دهند زیرا که آزادی بدون برسمیت شناخته شدن حقوق ملل ساکن کشور میسر نخواهد شد و دمکراسی در کشور بدون پذیرفتن حقوق و آزادی های ملی و قومی حباب و یا سرابی بیش نیست. دانشجویان ملل ساکن ایران در شرائط کنونی دیگر تنها به خواست های به "اصطلاح عمومی" تن در نمی دهند و به اجرا درآمدن اصول 15، 19 و 48 قانون اساسی و آزادی چاپ نشریات محلی و آزادی احزاب ملی و قومی را نیز طلب می کنند. چگونه می توان برابر حقوق زیست و فقط آزادی احزاب سراسری را پذیرفت و با تاسیس تشکل های سیاسی ملی و قومی به بهانه های واهی مخالفت ورزید. تمامی نیروهای آزادیخواه چه در ایران و چه در خارج باید از دانشجویان آذربایجان، کرد، عرب، بلوچ و ترکمن در برآورده شدن خواست های ملی شان حمایت کنند. آنها از راههای مطابق بر قانون خواستار اجرای آن اصول از قانون اساسی هستند که بخشی از آن تحت تاثیر انقلاب 1357 به تصویب رسیده بود. اجرای این اصول همیشه از سوی نمایندگان ملیت های ساکن کشور درخواست شده بود و در این ربع قرن گوش شنوائی در میان حاکمان کشور نیافت.

طرح مسائل ملی در جامعه هم اکنون به عهده این دانشجویان است. بدین ترتیب این حرکت می رود که جایگاه واقعی خود را در میان مردمش بیابد و به جنبش دانشجوئی و خواست های آن محتوای جدیدی بدهد. آنها بایستی ویژگی حرکت و جریان های ملی در کشور را دریابند و بیان کنند که آزادی را در آزادی ملیت ها می بینند. متاسفانه بسیاری از جریان ها و تشکلات دانشجوئی نیز تاکنون طرح و بیان خواست های ملی را یا " تابو" و یا اگر حسن نیت داشته باشند جزو مسائل جانبی کشور تلقی می کردند در حالیکه این تبلیغات و این سیاست ها دیگر تاثیری در حرکت های روشنگرانه دانشجویان ملیت ها ندارد. هنگامیکه در برخی از دانشگاههای کشور مسئولین دانشگاهها از نشریات دانشجویان وابسته به ملیت ها می طلبند که چاپ هر گونه نشریه ای جز بزبان رسمی کشور یعنی فارسی در دانشگاه اجازه داده نخواهد شد با اعتراص گسترده همه دانشجویان مواجه می شود. جنبش دانشجویی سرتاسری نیز برای حفظ اتحاد با جنبش دانشجویان ملیت های ساکن کشور بایستی از خواست های برحق آنها در برآورده شدن خواسته هایشان حمایت کنند.

دانشجویان ملل ساکن ایران به اصول "معطل شده قانون اساسی" اعتراض می کنند و خواستار " توزیع عادلانه ثروت در کشور" می شوند.

نیروهایی که از بحران و یا از شکست سیاست های اصلاح طلبان و یا از بخطر افتادن ثبات کشور و یا آماده شدن زمینه برای حمله آمریکا به کشور واهمه دارند شناخت نادرستی از اوضاع کشور و یا بحران واقعی کشور دارند. چالش و بحران اصلی در کشور کثیرالملله ایران مسئله ملیت هاست. ثبات و امنیت کشورمان و حفظ تمامیت ارضی در کشور و آینده این مملکت به راه چاره مسائل ملیت های ساکن این کشور بستگی دارد.